De foto hiernaast is ongeveer 28 jaar oud. De vrouw, dat is mijn moeder. Dat kleine propje, dat ben ik.

Ik heb heel veel herinneringen aan mijn moeder en een herinnering die de laatste maanden vaak voorbijkomt, is het beeld van haar hardloopschoenen. Mijn moeder hield van hardlopen, maar op een gegeven moment kon ze dat niet meer. Er werd MS bij haar gediagnostiseerd.

Ik kan haar hardloopschoenen nog zo voor me zien. Mijn hele jeugd hebben ze ongebruikt in een kist in een schuurtje gelegen.

De gedachte aan mijn moeder en MS gaan hand in hand. Zowel in negatieve als in positieve zin. Veel dingen werden steeds minder vanzelfsprekend en steeds moeilijker. Eerst hielp mijn vader haar liefdevol de trap op, daarna kregen we een traplift en later kreeg ze een elektrische rolstoel.

Maar het toonde ook mijn moeders karakter. Ze liet zich geen moment stoppen door de MS en bleef het leven liefhebben. We moesten op vakantie blijven gaan, als het niet op de ene manier kon dan maar op een andere manier. Haar baan in de zorg kon ze niet meer doen, dus besloot ze les te geven op een basisschool. Met vastberadenheid en eindeloos veel geduld kwam ze er keer op keer. En daarin is ze nog altijd een voorbeeld voor mij. Elke dag.

In April is het 10 jaar geleden dat mama is overleden aan leukemie. Ook dat gevecht ging ze vastberaden aan, maar na 9 maanden behandeling hier in Rotterdam ging het niet meer.

Trainingen voor een marathon duren lang en zijn intensief. Regelmatig kwamen mijn gedachten dan bij mijn moeder. Als ik het zwaar had, gaf me dat juist extra steun om door te gaan. Als ik aan het lopen ben, voel ik haar om me heen. En dat geeft me 10 jaar na dato nog heel veel troost.